'Wie goed doet, goed ontmoet'

Erica (42) is op de scooter. Wanneer ik haar ontmoet komt ze met helm in haar hand aanlopen. Tijdens het gesprek valt het op hoe positief en stralend ze vertelt over haar inzet als vrijwilliger voor een ouder echtpaar waarvan de man Parkinson heeft.  Er zit iemand tegenover mij met een positieve uitstraling.

Erica begint te vertellen ‘Ik was al 20 jaar werkzaam als opticien bij één bedrijf, toen ik besloot dat ik eigenlijk iets anders wilde gaan doen. Ik besefte, dat als ik dat wil, moet ik het nu doen. Ik was toen 39 jaar en nu kon ik nog switchen.’ Erica zegde haar baan op met de bedoeling om wel in een ambachtelijk vak te blijven en met mensen te werken. ‘Ik wilde een andere vakrichting kiezen in de vorm van juwelier of schoenhersteller. Dat liep echter anders, ‘omdat ik niet de nodige ervaring had, viel het niet mee die switch te maken.’

‘Iets voor anderen’

Erica hielp mee in het bedrijf van haar man, maar had daarnaast nog tijd. ‘Ik wilde mij nuttig maken, en iets voor anderen kunnen betekenen en besloot vrijwilligerswerk te gaan doen.’ Dit idee en verlangen kwam spontaan uit Erica zelf. ‘Toevallig kwam ik in het lokale nieuwsblad een advertentie tegen van Participe met een oproep voor vrijwilligers. ’Ze belde en zat enige tijd later aan tafel met Thécla Ammerlaan (Mantelzorgconsulent bij Participe). ‘Het gesprek was direct heel open en duidelijk. Thécla vertelde mij over een concrete hulpvraag waar ik mij voor in zou kunnen zetten. Het ontlasten van een echtgenote die als mantelzorger voor haar man zorgt met de ziekte van Parkinson.'

‘Je hoopt dat er dan ook iemand voor jou is’

Beide partijen zouden een bedenktijd in acht nemen. Ik realiseerde mij toen ineens dat het wel wat meer richting een verplichting gaat. Mensen rekenen op je bij dit soort vrijwilligerswerk.Het is toch een soort verbintenis. Na een maand belde Thécla om te kijken hoe ik erin zat. In de tussentijd bleek ook dat niemand anders zich had aangemeld die geschikt was als vrijwilliger. ’Ik heb toen de knoop doorgehakt’. Op de vraag wat het nu precies de doorslag gaf vertelt Erica ‘ik dacht, als ik ooit zelf in zo’n situatie kom, hoop je ook dat er iemand voor jou is.’

'Gemoedelijke liefheid’

Inmiddels is Erica al tweeënhalf jaar één dagdeel per week vrijwilliger bij het betreffende echtpaar. Ze hebben een band met elkaar opgebouwd. Het is altijd erg gezellig en hoewel meneer langzaam wat achteruit gaat en zijn gesteldheid erg wisselt. Wandelen met de rolstoel staat altijd wel op de agenda. En als het heel slecht weer is, geniet hij ook van een stukje autorijden. Op de vraag waar het in zit dat ze het zo lang volhoudt vertelt ze. 'Het klinkt cliché, maar het zijn de kleine dingen die het hem doen. De glimlach die meneer op zijn gezicht krijgt als hij me ziet, maar ook zijn vrouw die verse jus d’orange perst voor als we terugkomen van de wandeling. Het zijn hele simpele dingen, maar het is heel erg lief.’

Erica haar inzet als vrijwilliger is van start gegaan op het moment dat ze besloot haar hart te volgen  ‘Ik doe het vanuit mijn hart en het gevoel dat je voor een ander klaar wilt staan.” Overigens heeft Erica haar bestemming toch gevonden in een parttime baan in de optiek, die ze combineert met haar vrijwilligerswerk en het werk thuis. Ik kan mij na het gesprek niet aan het gevoel onttrekken dat de toegevoegde waarde van iets doen voor een ander zit in het gevoel dat je ervan krijgt en dat het vooral de ervaring is. Het zijn juist de kleine dingen die mensen laten stralen.

Lijkt het je leuk te bekijken wat jouw mogelijkheden zijn om je als vrijwilliger te starten? Neem dan contact op met Participe: 0172- 427500 of bekijk onze website via: www.participe.nu